ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ:

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ

            Από την 15^η.01.2020 όλες οι υποθέσεις οικογενειακών διαφορών υπάγονται στην υποχρεωτική διαμεσολάβηση. Τούτο σημαίνει ότι πριν από την άσκηση μίας αγωγής που σχετίζεται με οικογενειακές διαφορές (διατροφή, επιμέλεια, επικοινωνία) ή έστω, σε κάθε περίπτωση, πριν από τη συζήτηση αυτής, πρέπει να προηγηθεί η γνωστή πλέον Υποχρεωτική Αρχική Συνεδρία (ΥΑΣ), ήτοι να επιχειρηθεί η επίλυση της διαφοράς μέσω του θεσμού της διαμεσολάβησης.

            Η επιλογή αυτή του νομοθέτη να επιβάλει ως υποχρέωση την απόπειρα έστω επίλυσης των οικογενειακών διαφορών στην εξωδικαστική διαδικασία της διαμεσολάβησης, δεν αποσκοπεί μόνον στην αποσυμφόρηση των δικαστηρίων (αν και τούτο αποτελεί σίγουρα μία παράλληλη σκοπιμότητα), αλλά, πολύ περισσότερο, λαμβάνοντας υπ’ όψη τον ιδιαίτερο, πολύ προσωπικό, πολύ ευαίσθητο χαρακτήρα των οικογενειακών διαφορών, επιδιώκεται η επίλυσή τους σε ένα πιο φιλικό, λιγότερο εριστικό και αντιπαραθετικό περιβάλλον, ώστε η όποια διαφορά να απολήγει σε μία συναινετική, συμβιβαστική συμφωνία μεταξύ των μερών, που, σύμφωνα με το νομοθέτη, διασφαλίζει καλύτερα τα συμφέροντα του οικογενειακού θεσμού, του οικογενειακού πυρήνα, που συνήθως είναι και τα τέκνα.

            Η αναζήτηση του δικαιώματος διατροφής του τέκνου είναι μία πολύ συνήθης δικαστική διαδικασία, όπου με ασφαλιστικά μέτρα κι αγωγές επιδιώκεται ο εξαναγκασμός των λιγότερο πρόθυμων γονέων να καταβάλλουν τα αρμόζοντα ποσά για τη διατροφή του τέκνου τους, στον γονέα που διατηρεί την επιμέλεια. Πρόκειται για μία διαφορά που αποτελεί «το μήλον της έριδος» για πολλά διαζευγμένα ζευγάρια, όπου, για λόγους ιδίων συμφερόντων, αλλά και εκδικητικών διαθέσεων, ο γονέας που διατηρεί την επιμέλεια ζητεί συνήθως υψηλά και υπερβολικά ποσά και ο γονέας που οφείλει τη διατροφή δηλώνει πενιχρά έως πτωχά εισοδήματα, ώστε αμφότεροι να επιτύχουν τα μέγιστα και τα ελάχιστα στο Δικαστήριο, αντιστοίχως. Παράλληλα, κατά την ακροαματική διαδικασία οι εντάσεις συνήθως, ειλικρινώς ή και τεχνηέντως, τονώνονται, κατάσταση που αν μη τι άλλο μεγεθύνει το χάσμα μεταξύ των δύο γονέων, που έχει ως αποτέλεσμα την επιβάρυνση, άμεσα ή και έμμεσα, της ψυχολογίας του τέκνου, του οποίου οι γονείς βρίσκονται, μεταφορικά, στα «μαχαίρια».

Ως αποτέλεσμα, το Δικαστήριο καλείται να αποφασίσει, ορίζοντας τη διατροφή κάπου στο ενδιάμεσο, αποπειρώμενο να ικανοποιήσει αμφότερα τα μέρη, διασφαλίζοντας πρωτίστως το συμφέρον του τέκνου, δίχως όμως συχνά να είναι σε θέση να ευαρεστήσει τους δύο αντιδίκους.

Τί συμβαίνει όμως πλέον, με την υπεισέλευση του θεσμού της διαμεσολάβησης στην «προ-διαδικασία» της δικαστικής διαμάχης; Διαφαίνεται κάποιο όφελος;

Πλέον, ο γονέας που αιτείται τη διατροφή, θα πρέπει να απευθυνθεί, πριν την διαδικασία στο ακροατήριο, δια μέσω του δικηγόρου του, σε έναν Διαμεσολαβητή, ο οποίος, στην Υποχρεωτική Αρχική Συνεδρία, θα επιχειρήσει την ανεύρεση κοινού εδάφους για την επίτευξη μίας κοινής, συμβιβαστικής, αμοιβαία συμφέρουσας λύσης της διαφοράς. Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι κάθε μέρος παρίσταται στην Αρχική Συνεδρία (και σε κάθε Συνεδρία) με τον νομικό συμπαραστάτη – δικηγόρο του, ώστε να διασφαλιστεί κάθε νόμιμο συμφέρον του. Σε αυτό το πλαίσιο, πραγματοποιώντας κατά μόνας ή από κοινού συνεδρίες με τα δύο μέρη, ο Διαμεσολαβητής επιτρέπει την ανάδειξη των αντικρουόμενων θέσεων, με τα επιχειρήματα και τις αποδείξεις που τα εδραιώνουν για το κάθε μέρος, και αναζητά την «χρυσή τομή», όπου και τα δύο μέρη θα μπορέσουν να συμφωνήσουν και να μείνουν ικανοποιημένα στο μέγιστο βαθμό.

Κατά τούτο, η Διαμεσολάβηση δεν έχει νικητή και χαμένο διάδικο. Δεν έχει ανάγκη από πολύκροτα επιχειρήματα κι απόπειρες εντυπωσιασμού, γιατί ο Διαμεσολαβητής δεν είναι Δικαστής. Δεν παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου, δεν αποφασίζει για τα ίδια τα μέρη, αλλά τα επικουρεί και τα ωθεί στην κοινή λύση, στο συμβιβασμό και στην συμφωνία· μία συμφωνία αμοιβαία αποδεκτή, που θα δεσμεύσει και τα δύο μέρη ως αν ήταν δικαστική απόφαση. Με τη διαφορά ότι εδώ οι εν «δυνάμει» αντίδικοι διαπλάθουν μόνοι τους τη δικαστική απόφαση για τους εαυτούς τους. Και όλα τούτα, υπό τις εγγυήσεις της απόλυτης εχεμύθειας.

Προφανώς, δεν είναι σημαίνει ότι η   κάθε Διαμεσολάβηση έχει σίγουρη επιτυχία. Ούτε η Υποχρεωτική Αρχική Συνεδρία σημαίνει υποχρεωτική επίλυση της διαφοράς σε μία συνεδρία. Κάτι τέτοιο θα αναιρούσε την αξία των Δικαστηρίων και θα καταπατούσε τα δικαιώματα των μερών για διεκδίκηση των νόμιμων αξιώσεων κι απαιτήσεών τους. Παρά ταύτα, η συγκριτική παράθεση των δύο διαδικασιών αναδεικνύει τα συγκριτικά οφέλη μίας Διαμεσολάβησης: ταχύτητα, διακριτικότητα, κλίμα συνεργασίας και συμβιβαστικής διάθεσης, έλλειψη ανάγκης αντιπαράθεσης και τοξικού κλίματος, συναινετική συμφωνία, αμοιβαία ικανοποίηση. Είναι ίσως περιττό να τονιστεί εκ νέου το πόσο σημαντικό είναι για τα ανήλικα τέκνα οι όποιες διαφορές και διαφωνίες μεταξύ των διαζευγμένων πιθανώς ήδη γονέων τους να επιλύονται όχι απλώς συμβιβαστικά, αλλά σε ένα κλίμα φιλικότητας και αμοιβαίας κατανόησης.

Άλλωστε, το διακύβευμα, το desideratum κάθε διαφοράς – εν προκειμένω – διατροφής των ανηλίκων τέκνων, είναι και πρέπει να είναι το συμφέρον του ανηλίκου τέκνου (ή των ανηλίκων τέκνων, αν είναι περισσότερα), κι όχι η ηθική ικανοποίηση που εκπορεύεται από την όποια τυχούσα εχθρική ή εκδικητική διάθεση μπορεί να υπάρχει μεταξύ των μερών, η οποία μάλιστα τονώνεται από την αντιδικία ενώπιον μίας δικαστικής έδρας· και καταπραΰνεται κατά κανόνα ενώπιον του Διαμεσολαβητή.

            Για περισσότερες πληροφορίες και ραντεβού καλέστε στο δικηγορικό γραφείο και μιλήστε με εξειδικευμένο δικηγόρο στα τηλ: 210 8811903, 6932455478.