Ποινική διαδικασία-ναρκωτικά

Το DNA ως αποδεικτικό μέσο σε υποθέσεις ναρκωτικών

 

Το αποδεικτικό μέσο της ανάλυσης DNA, η οποία λαμβάνει χώρα στα πλαίσια της πραγματογνωμοσύνης, έχει αποδειχθεί πολλάκις και σε διαφορετικής φύσης ποινικές υποθέσεις, ότι εντάσσεται κι αυτό στα πλαίσια της ελεύθερης εκτίμησης του δικαστή  κατά την αρχή της ηθικής απόδειξης, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του εν λόγω αποδεικτικού μέσου να μην είναι τόσο δεδομένος όσο επικρατεί στην κοινή γνώμη.

Πρόσφατο παράδειγμα αυτής της νομολογιακής τάσης είναι το υπ’ αριθμ. 11/2017 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Πατρών, το οποίο έκρινε ότι δεν έπρεπε να γίνει κατηγορία σε βάρος προσωρινά κρατούμενου για διακίνηση ναρκωτικών ουσιών κι, εν προκειμένω, κάνναβης, από μόνη την πραγματογνωμοσύνη της ανάλυσης DNA. Το βούλευμα κρίνει ότι το ίδιο το αποδεικτικό μέσο δεν είναι αξιόπιστο, αφού η ανεύρεση γενετικού υλικού του κατηγορουμένου στη γόπα τσιγάρου, δε σημαίνει ότι έχει έρθει πράγματι ο κατηγορούμενος σε επαφή με το αντικείμενο. Συγκεκριμένα, υιοθετείται η γνώμη ότι η μεταφορά γενετικού υλικού μπορεί να πραγματοποιηθεί με διάφορους τρόπους, κι όχι μόνο με τη φυσική επαφή, όπως, παραδείγματος χάριν, με τον αέρα. Η αποδεικτική ικανότητα της εξέτασης του γενετικού υλικού μπορεί να υποδείξει, κατά το Συμβούλιο Εφετών, τον αριθμό των ατόμων από τα οποία προέρχεται το υλικό, το φύλο των ατόμων και το γενετικό τους αποτύπωμα, όχι όμως και για το χρόνο της εναπόθεσης του γενετικού υλικού και τον τρόπο που αυτή συνέβη.

Με μοναδικό δεδομένο, λοιπόν, την πραγματογνωμοσύνη αυτή και χωρίς άλλο αποδεικτικό μέσο ώστε να διασταυρωθεί η ακρίβεια της, το Συμβούλιο αποφάνθηκε ότι δεν έπρεπε να οδηγηθεί ο προσωρινά κρατούμενος στο ακροατήριο, θεωρώντας ότι δεν υπάρχουν οι «σοβαρές» κι «απαιτούμενες» ενδείξεις ενοχής, παρά μόνο υπόνοια, με κριτήριο, άλλωστε, και το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορουμένου.

Η απόφαση αυτή, απορρίπτοντας το αποδεικτικό μέσο της ανάλυσης DNA ως επαρκή ένδειξη ενοχής δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, παρά είναι μία ισχυρή τάση στη νομολογία των ποινικών δικαστηρίων, κι όχι μόνον σε αποφάσεις ναρκωτικών. Η έλλειψη άλλων στοιχείων για να συνδυαστεί κι εξακριβωθεί η βασιμότητα της εξέτασης, πολύ συχνά οδηγεί σε απόρριψη της κατηγορίας και σε αθώωση του κατηγορουμένου. Η εδραιωμένη πεποίθηση ότι η κατόπιν ανάλυσης DNA ταυτοποίηση του δράστη αποτελεί ένα σχεδόν δεσμευτικό για το δικαστή αποδεικτικό μέσο και οδηγεί κατ’ ανάγκη στην ενοχή του δεν είναι θεμελιωμένη στην ελληνική νομολογία σε καμία των περιπτώσεων κι αυτό αποδεικνύει και η υπ’ αριθμ. 11/2017 απόφαση του Συμβούλιο Εφετών Πατρών.

 

Για περισσότερες πληροφορίες και ραντεβού καλέστε στο δικηγορικό γραφείο και μιλήστε με εξειδικευμένο δικηγόρο στα τηλ: 210 8811903, 210 8251894, 6932455478.